Między piątą a szóstą

Końcówka listopada ciągle bez śniegu. Chłodno i wilgotno. Deszcze, mżawki, mgły – prawdziwa angielska zima. Na Mazurach.

Przed świtem bladym

Nie ma jeszcze szóstej, wiec ciemność rozganiają latarnie i nieliczne jasne okna. Pan z Mrówki* przywiózł towar. Miło byłoby poczuć zapach świeżego chleba, ale pieczywo dojedzie trochę później.
– Dzień dobry – mówię głośno.
– ‎Dobry – słyszę. Chyba go poniedziałek nie nastroił zbyt pozytywnie, bo zwykle odpowiada pełnymi zdaniami i wesołym głosem.

Mijamy sklep i wychodzimy za róg na chodnik wzdłuż szosy. Joszko skacze w stronę rowerzysty. Smycz jest cały czas skrócona, wiec to raptem metr, ale z dodatkowym efektem dźwiękowym robi na człowieku wrażenie.
– Oooo! – pan się zachwiał, ale nie przewrócił. Całe szczęście. Nawet z dziesięciu metrów Joszko potrafi wzbudzić respekt, strach, niepokój, przerażenie, szacunek. Taki wszechstronny jest.

Śpiewać każdy może

Idziemy dalej, w stronę lasu. Po chwili coś słyszę. Śpiew jakby. O szóstej rano?
– Lala, laaa, kochanaaa – ktoś się wydziera, udając, że śpiewa.

Dopiero teraz widzę światełko, za którym z czarnej gardzieli lasu wyłania się kolejny rowerzysta. Chyba tym „śpiewem” dodawał sobie animuszu w ciemności lasu. Zamilkł, kiedy nas zobaczył. Joszko znowu się spina. Za późno, żeby udawać, że człowieka nie ma, wiec jestem gotów na wyhamowanie skoku. Niech przynajmniej ten przejedzie spokojnie. Ludzie wstali grubo przed świtem, żeby zdążyć do pracy, nie potrzeba im dodatkowych atrakcji.

Codziennie ich widuję o tej porze. Za parę minut przejedzie facet w pomarańczowej kamizelce na studwudziestcepiątce. Parę minut po nim, w przeciwnym kierunku, lekko pod górę, będzie się wspinał jęczący skuter dosiadany przez pana ze sporą nadwagą. Twardziele. I pan i skuter.

Ludzie w drodze do pracy. Każdego dnia między piątą a szóstą.

Sąsiad z naprzeciwka też już się krząta. Choć udaje, że nie, to trochę się Joszka obawia. Od czasu, kiedy ten skoczył do niego, bo jechał rowerem. Przestraszył się, zeskoczył z roweru i zaczął nim zasłaniać. Joszkowi się spodobało. Obskakiwał go dookoła, poszczekując radośnie. Zazwyczaj go ignoruje, jednak dziś trochę się usztywnił, bo sąsiad witał się z nami, wymachując ręką, w której trzymał latarkę. Często wcześnie rano krząta się przy domu, ale po ciemku, z latarką? Uparciuch.

* Sklep nasz taki lokalny.

Komentarze

Komentarze archiwalne:

W jakiś sposób podobne:

Od d...rugiej strony Ogólne

Tornjak Joszko – domowy pies kanapowy

Nie skarżę się. Yin yang, jak mawiają grzywacze chińskie. Życie składa się z obowiązków i z przyjemności. Z czuwania i odpoczynku. Napięcia i rozluźnienia. Ze spaceru i gonitwy. Z zabawy i z jedzenia. Z jedzenia i odpoczynku po jedzeniu. Z przerwy na spanie przed kolejnym posiłkiem. Nie skarżę się. Obowiązki też mogą być przyjemnością. Kwestia podejścia. Bo warto pamiętać, że w każdej kości jest szpik. Pycha.

04.02.2018

Od d...rugiej strony Podróże dalekie i bliskie

Hel, czyli urlop pod psem – dzień pierwszy – Joszko movie #5

Obcy teren, obce zapachy, obce dźwięki. Powoli wszystko poznaję. Oba Dziwadła i ja, a raczej ja i oba Dziwadła jesteśmy wszyscy w jednej budzie. To miłe jest, że są blisko. Nie, żebym się bał, ale dzięki temu mam wszystko i wszystkich na oku. I w nosie, i w uchu, bo każdy zmysł jest równie ważny u stworzeń doskonałych. Tylko dziwadła muszą polegać na jednym, bo reszta jest w stanie szczątkowym.

06.04.2017

Od d...rugiej strony Refleksyjnie Trochę na boku

Carpe diem

Nadal nie ma, a przecież zawsze było. Tak nie być nie powinno. To zła jest zmiana. Bo zmiany dobre też mogą być. Czasami. Rzadko, ale mogą. Na przykład zmiana pustego domu na dom pełny dziwadeł, pustej miski na wypełnioną mięskiem, ogrodowej zielonej nudy na czerń błotnych kałuż na łące. Ta konkretna zmiana jest jednak  zła.

10.08.2017