Jezu, jak się cieszę

autor: augustyn

04.11.2018

Jezu, jak się cieszę
Z tych codziennych wskrzeszeń
Kiedy znowu widzę twoją twarz

Ta masurianowa parafraza trzech pierwszych wersów piosenki Lecha Janerki idealnie opisuje przebudzenia z Irgą w pobliżu. Otwierasz oko i widzisz pędzącą w twoją stronę kulkę szczęścia, która wbija się w ciebie, jakby chciała pobiec dalej, ale skoro nie może, to zaczyna się przytulać, kręcić, lizać, podgryzać delikatnie, wpychać pyszczek pod brodę, pod pachę, gdziekolwiek. A na każdą z tych czynności poświęca zaledwie ułamek sekundy. Wije się toto, próbujesz pogłaskać, a jej ruch nie ustaje. Stworzenie niby z normalnym układem kostnym, a jednak tak plastyczne, że zdaje się nieuchwytne, jak płyn jakiś, jak rtęć przelewa się przez dłonie.

Irga

Nikt nie wie, skąd u Irgi ta radość. Ona nie cieszy się z czegoś, on jest radością, ona tę radość wytwarza i rozdaje na lewo i prawo, do przodu i do tyłu. A ma jej pod dostatkiem dla nas obojga, dla Joszka i trzech kotów. Może dlatego wobec wszystkich innych ludzi jest nieufna i zdystansowana. Powiedziałbym, że wystraszona nawet.

Chuć

To małe to pies, a dokładnie to suczka. Chyba – tak podejrzewam, bo obejrzałem ją oczami i nosem dokładnie i psem na pewno nie jest. Nie pachnie jednak tak ponętnie, jak jedno zwierzydło, więc niczego sobie uciąć za jego płeć nie dam.

I tu się piesek myli, ale cicho sza, nie czas na strachy.

Joszko czasami „seksi się” nad Hanutką, choć jest wysterylizowana, jak nasze wszystkie koty. Hanutka to znosi stoicko, bo z pewnością jest najbardziej tolerancyjna ze wszystkich domowników. Nie wykluczając ludzi. Wygląda to zabawnie, bo proporcje rozmiarów są tak duże, że kot jest bardziej symbolem partnerki niż prawdziwą partnerką. Nieco inaczej podchodzi do Gieni, bo ją próbuje dopaść z zaskoczenia, gdy ta drzemie na fotelu. Kot na fotelu i obejmujący ich Joszko to proporcje już bardziej sensowne. Tylko proporcje, bo Gieńka jakoś nie ulega zalotom tornjaka. Całe szczęście, bo do kogo byłoby podobne potomstwo? Do Joszka, Gieńki czy fotela?

Czasami czuję w sobie moc. I potrzebę zrzucenia z siebie tej mocy. Bo ona uwiera. Nie wiem, co to i jak to, ale czynię, co mi instynkt podpowiada, a instynkt mam, że ho ho. Pierwsze ho to czarne zwierzydło, drugie ho, to to brązowe, a na trzecie, to szare, nie mam chęci.

Nieokiełznanie

Porzuciwszy tę dygresję, w którą wpędził nas Joszko, stajemy znowu oko w oko z szatanem w psiej skórze, skórce właściwie. Nazywałem ją już diabłem, szatanem, potworem, nawiedzonym psem, neutrinem i wszystkie te określenia pasują, a wynikają z jej temperamentu. Energia ze szczęścia, szczęście w energii. Psinka wdzięczna niezmierne. Wdzięczna nie z jakiegoś powodu, czy za coś, wdzięczna w sensie urody charakteru. Dla bliskich jej stworzeń i oswojonego otoczenia.

Bystra i ostrożna, szybko nauczyła się, jak ma postępować z każdym z domowników. Na co może sobie pozwolić, kiedy powinna się usunąć z pola widzenia, kiedy uważać, kiedy i na jak długo odpuścić.

Małe, dobra, niech będzie, że to mała, jest pojętna. Łapie, to czego ją uczę, a uczę ją przede wszystkim tego, że to ja jestem najważniejszy. Wydaje się to oczywiste, ale ona jest tu w końcu nowa, więc rozumiem, że dopiero poznaje, co jest ważne, a co ważniejsze. Jestem o wiele większy, mam władzę. Nawet nad Dziwadłami, choć im się może wydawać, że jest inaczej, więc z niej korzystam, ale z umiarem, sprawiedliwie i ostrożnie, bo wiem, że każda zła władza źle kończy, a wtedy nadchodzi zła zmiana i nikt już nie zaprzecza, że czarne jest czarne, a białe – białe.

Mała jest trochę popieprzona, bo często biega bez sensu, ale z drugiej strony, to fajnie, bo chęć na ruch ma zawsze, a jednocześnie wie, kiedy ma mi nie przeszkadzać, a kiedy chcę się pobawić. Nie ma tyle siły, co Dziwadła i muszę uważać, żeby jej krzywdy nie zrobić, ale cóż, nikt nie jest doskonały. Poza tym ona też ma świadomość mojej przewagi i nauczyła się, jak żyć, aby przeżyć. Patrzcie i uczcie się od niej wszyscy, a nie będziecie mieć ze mną problemów.

Zabawa Joszka, Irgi i masuriany

Od sesji do sesji

Irga wie, że gdy gra idzie o jedzenie Joszka, to trzeba być nieruchomym, daleko, najlepiej poza polem widzenia, albo z człowiekiem jako barykadą. Rozpoznaje, kiedy Joszko uważa, że kijek jest tylko jego i nie chce się bawić. Każdego kota traktuje inaczej, bo już przetestowała, jak daleko może się posunąć. I ustaliła, że Puszkina lepiej nie trącać, bo najszybciej używa pazurów, Hanutkę można nawet za łapy pyskiem ciągnąć, Gieńkę można czasami z zaskoczenia przeturlać, a z nami może prawie wszystko, bo jej radosne usposobienie jest tak ujmujące, że złościmy się dopiero wtedy, gdy słyszymy, że w kuchni lecą na podłogę miski kotów, bo Irga wytrenowana nie wiadomo kiedy w parkourze wdrapała się na kuchenny blat i podjada kocie żarcie. Cóż, ścigamy ją jeszcze, kiedy podkradnie coś nieodpowiedzialnie przez masurianę pozostawionego w zasięgu jej pyszczka i chowa pod łóżkiem.

Jest sesja poranna i sesja wieczorna. Poranna, bo rano ma się chęć na działanie, a wieczorna, bo trochę ruchu poprawia jakość snu. Słuchajcie i uczcie się, albowiem mądrość zawarta jest w słowach mych. Obie sesje są równie przyjemne, czasami uda mi się też zmobilizować do działania Dziwadła, wtedy muszę się wysilić, bo one oba mają przewagę masy. A choć szkół żadnych nie kończyłem, to podstawy fizyki mam wrodzone, a reszty przez doświadczenie się nauczyłem. Rzekłem, a wy korzystajcie.

Irga i Joszko

Joszko się świetnie z Irgą dogadał, czy może raczej ona jest wystarczająco bystra, żeby się wpasować w ramy, które on nakreśla. Bo ramy nakreślane przez nas ma raczej w nosie, czy cholera wie gdzie, ale na pewno nie w uważaniu. Nauczyła się od Joszka? Bo uczy się od niego ewidentnie wielu zachowań. Niestety tych złych także. Naśladuje czasami aż nadgorliwie. Ludzi, których nie lubi Joszko, ona nie lubi jeszcze bardziej. Szczeka i złości się tak, że aż Joszko zamilka zdziwiony. A szczekanie ma upierdliwie piskliwe niestety. Złość ta, choć dynamicznie adekwatna do jej bezustannej prawie radości, jest na szczęście jedynie marnym promilem jej codziennych pozytywnych zachowań. Radość, radość przede wszystkim. Irga jest już u nas ponad cztery miesiące, a z masuriana nadal się dziwi: „Jak można było wyrzucić takiego pieska?”

I galeryjka jeszcze:

Podziel się, udostępnij, skrytykuj, albo pochwal, jeśli wolisz.

Komentarze

W jakiś sposób podobne:

Od d...rugiej strony Ogólne

Lucek

Kiedy podchodzi się do ogrodzenia i patrzy na wprost, to samych prętów nawet się nie dostrzega. Kiedy jednak obraca się głowę i patrzy w bok, okazuje się, że widok przesłania stalowa ściana. Oznacza to, że stoi się zbyt blisko. Trzeba odsunąć się o pół kroku, może krok. Wtedy spoza ażurowej przesłony ukaże nam się lekko tylko niewyraźny świat.

28.07.2017