Tornjak Joszko w podróży

Podróż za jeden uśmiech i kilka litrów śliny

Zaplanowana na jakieś 6 godzin jazda to dla Joszka pierwsza od głębokiego szczenięctwa tak długa podróż. Wchodzenie do auta to cały czas duży problem, nie widać postępów niestety. W jego przypadku „wchodzenie” to eufemizm. Nadal muszę go na siedzenie wkładać. Na jednym z postojów niechęć zaowocowała drżeniem nóg.

Sama podróż poszła już lepiej. Ślinienie nadal dość obfite i z tego powodu, że Joszko często trzyma pysk między siedzeniami, trzeba będzie kupić jakiś pojemnik, w który będzie kapał. Inaczej nam przestrzeń między fotelami zawilgotnieje. Kręcił się, kładł, wstawał, obracał, każde zatrzymanie na światłach, mocne wyhamowanie przy budowach i remontach dróg – a Polska budową stoi – to powód do niepokoju.

W Olsztynie, mocno w remoncie, mimo że tramwaje już ponoć jeżdżą, Joszko obszczekał jakiegoś robotnika w pobliżu. Człowiek miał kask na głowie, żółtą odblaskową kamizelkę i zbliżał się. Ucieszyło nas to – może zaczyna się czuć w samochodzie jak u siebie?

Aleją gwiazd

Joszko wyciszył się trochę na kilkudziesięciokilometrowym odcinku drogi szybkiego ruchu. Położył się wreszcie i zamknął oczy. Może nie „zamknął”, a zamykał. Układał się w różnych trochę dziwacznych pozycjach i podsypiał chyba nawet. Prawdziwa podróż – trasa. Musiałem uważać głównie na to, aby mi ktoś z Trójmiasta w tył nie wjechał. A wydawało mi się, że to w Warszawie i Krakowie szybko jeżdżą. Pędzę zgodnie ze znakami sto, sto dwadzieścia, a i tak nawet wywrotki nas wyprzedzają. O co chodzi?

McDonald’s

Masuriana poszła po shake’i. To jedyne, po co zdarza nam się trafić do tego „baru”. Zabrałem Joszka do pustego ogródka, żeby mieć spokój. Zrezygnowany, że nie może wejść z panią do środka, powlókł się ze mną. Wróbelki i inne małe ptaszki ucztują dookoła na resztach, które pozostawili kulturalni klienci tej „restauracji”. Jedyny pożytek z tego, że ludziom czasami brak odrobiny kultury. Joszko jest mocno zainteresowany ptaszkami, są kusząco blisko. Zagląda to tu, to tam, a ja go chwalę za to, że nie ciągnie. Ptaszki odwracają jego uwagę od wychodzących przez boczne drzwi ludzi. Do czasu.

Jakieś młode dziewczyny rozmawiając, wyszły na zewnątrz. I jedna cmoknęła na Joszka. Ten – szczęśliwy, że ktoś zwrócił na niego uwagę, wykonał skok w jej stronę. Krótki, bo wyhamowany przeze mnie. Gdybym go nie powstrzymał, wskoczyłby dziewczynie na ramiona przednimi łapami. Udałem, że nic się nie stało i czekałem, aż cmoknie drugi raz. Miała szczęście, że tego nie zrobiła, bo pozwoliłbym Joszkowi nacieszyć się bliskim spotkaniem. A bezmyślne dziewczę, jak sądzę, nigdy więcej by nie cmokało na obce psy.

I galeryjka jeszcze:

Komentarze

Komentarze archiwalne:

W jakiś sposób podobne:

Ogólne

Jak rozmawiać z psem

Nudzi się. Łazi, szukając zajęcia. Wcale się z tym nie kryje. Dziwnym trafem ostatnio uwaga Joszka zatrzymuje się na Puszkinie. Trzyma dystans, ma świadomość tego, jak ostre są kocie pazury i jak szybko potrafią zostać użyte.

26.05.2017

Od d...rugiej strony

Demony albo rozmówki na cztery nogi kute

Podchodzi Joszko ze strzępem jakiejś zabawki w pysku i trąca mnie nosem. Tak to ja widzę i opisuję – podchodzi i trąca nosem. Dla obcego człowieka byłoby to raczej coś w stylu: „napada mnie jakieś bydlę i dźga tępym narzędziem”.

23.06.2017

Od d...rugiej strony Podróże dalekie i bliskie

Hel – urlopu dzień drugi

Idziemy. Idziemy, idziemy i ciągle nie widać tego wczorajszego raju pełnego piasku i wody. Niby nowe wszystko, niby zapachy ciekawe, tu dziwadło, tam zwierzydło, ale czegoś jednak brak. Jak to się psu łatwo przyzwyczaić do luksusu dnia codziennego.

07.04.2017