Jak zapuszkować psa

To proste. Otwiera się drzwi samochodu, sprawdzając, czy pies się jeszcze nie udusił na drugim końcu smyczy. Bierze się te powleczone futrem czterdzieści jeden kilogramów na ręce i wkłada do środka. Zrobione. Misja zakończona.

Wersja dla pacyfistów

Należy otworzyć drzwi auta i pozwolić psu uznać pojazd za niegroźny. A nawet atrakcyjny. Przecież w samochodzie na siedzeniu często leżą smakołyki.

W puszce często leżą smakołyki. Z tyłu, w głębi, ale leżą.

Bajsykel, bajsykel!

Joszko ostatnio zaczął mocniej reagować na rowerzystów, więc aby go oswoić z tym przerażającym cudem techniki, urządziliśmy spacer połączony z przejażdżką na rowerze. Masuriana szła, a ja jeździłem. Właściwy podział zadań.

Pierwsza reakcja Joszka mocno emocjonalna. Pobiegł za mną i nie mógł się zdecydować, czy powinien mnie łapać, czy tylko szczekać. Po minucie zorientował się, że nic złego się nie dzieje, obwąchał rower i spacer stał się spacerem. Nadal zerkał nieco podejrzliwie i był spięty, ale nie trzeba było reagować. Łatwo poszło. Później zacząłem odjeżdżać trochę dalej i to się Joszku nie spodobało.

Joszko pilnuje, żebym nie odjechał za daleko. Zabiega mi drogę, okrąża, czasami poszczekuje. Ewidentnie chce mnie zagonić do stada. Tylko, że on jest psem stróżującym, a nie zaganiającym stado. Teoria teorią, ale Joszko uspokaja się, kiedy zawracam do masuriany. Gdy oddalam się – zaczyna taniec wokół mnie, wracam, spokojnie biegnie przed, obok, za mną, jak wygodniej.

Pierwsze testy i oswajanie z rowerem za nami. Było nieźle, ale to ja byłem na rowerze, z obcymi może być inaczej.

Wyje, to może zdycha?

Kłopoty z zamkiem sprawiły, że włączył się alarm w aucie. Wspaniały początek przyzwyczajania psa do samochodu. Zaskakujące trochę, ale na Joszku nie zrobiło to wrażenia. Za dużo innych niepokojących zjawisk dokoła? Przesilenie emocjonalne? Zmęczenie po spacerze? Nie wiem, a pies nie chce się przyznać.

Od czasu do czasu robię rowerem bardzo spokojne kółko dookoła samochodu, a masuriana wabi Joszka do wnętrza kiełbasą i kupioną po drodze bułką. Kopia wczorajszych treningów z Elą. Po paru minutach odstawiam rower, niech ma pies chwilę spokoju i skupi na smakołykach.

Skupił się skutecznie – szybko skończyła się kiełbasa. Bułeczka jest jednak świeża i wystarczająco kusząca. W końcu Joszko stawia obie łapy na siedzeniu, żeby sięgnąć smakołyka. Smakołyk – kawałek zwyczajnej bułki… A zaskakująco skuteczny.

I galeryjka jeszcze:

Gdzieś tu jest haczyk, tak?

Cicho, jem.

Mam, mam, mam!

Komentarze

Komentarze archiwalne:

W jakiś sposób podobne:

Od d...rugiej strony

Socjalizacja

Powiadam wam. Nie oczekujcie niczego od świata. Bo niby dlaczego świat miałby wam coś przynosić, dawać, w ogóle zajmować się wami w jakiś szczególny sposób? To wy dawajcie światu siebie, kreujcie go. A wtedy świat odwdzięczy się wam tym samym.

Z „Wielkiej Księgi Joszka Myśli Głębi”

30.04.2017

Od d...rugiej strony Ogólne

Weź mnie, weź mnie!

Tak zwykle wygląda w filmach moment wybierania zwierzaka. Któryś ze szczeniaków, kociąt czy innych maluszków całym sobą krzyczy „weź mnie, weź mnie”. I podobnie było z nami. Był jeden, który przedzierał się przez rodzeństwo, docierał do rąk szybciej. Siłą, po grzbietach. Podstępem, dookoła. Sprytem, między nogami. Nie on jednak będzie narratorem tego wpisu.

21.10.2016

Od d...rugiej strony

Mam swoją walentynkę!

Spotkałem ją parę tygodni temu. Od razu wpadliśmy sobie w oko. I w nos – bo ważniejsze jest to, co się czuje niż to, co się widzi. Wzrok może być zawodny. Złudzenia optyczne i inne takie błędy niedoskonałego zmysłu. A węch – jak się porządnie zaciągniesz, to wiesz wszystko! I poczułem coś do tej złotosierściatej blondyny. I ona do mnie na pewno też – ale to oczywiste. Jak można się we mnie nie zakochać? 

13.02.2017