Wytropić, dopaść, zabić, czyli Joszko movie #17

Poranna audiencja tronowa inaczej

Zazwyczaj Joszko przychodzi po poranną porcję pieszczot, drapania, czochrania, głaskania. Czasami rytualnie się ze mną przekomarza, otwierając kosz na brudne ubrania. Uchyla go nosem i czeka, aż go „skarcę”.

– Nie wolno, zostaw – mówię bez specjalnego przekonania, ale staram się, aby jednak brzmiało prawdziwie. On zabiera nos, klapa kosza opada i coś wyziera z psich oczu. Ciągle nie wiem, co. Duma, kpina, zwykła radość. Nie wiem, brakuje mi chyba jednak międzygatunkowej empatii.

Dzisiaj rytuał się odbył, ale w pospiechu. Joszko był niespokojny, podekscytowany lekko, pobudzony.

Zainteresował się muchą opukująca szybę okna. Nie widzę, bo zasłania mi jakiś krzak stojący na parapecie, ale po stylu rozpoznaję tzw. robacznicę – zwierzę, które nauczyłem się rozpoznawać i tropić jeszcze będąc dzieckiem. Teraz uczy się Joszko. Mocno go ta mucha musi irytować, bo szarpie głową, zamiast nią kręcić, podryguje, zamiast skakać, szura, zamiast chodzić, a chwilami zastyga wpatrzony w jasną taflę okna. Za krzakiem… Powarkuje więc i poszczekuje cicho.

Zachowanie muchy klasyczne, autodestrukcyjne, jakby szukała śmierci, choćby z wycieńczenia. To walenie w szybę, wciąż nieskuteczne. Niewielki, ale irytujący hałas, drażniące bzyczenie. Jej upór, igranie z niebezpieczeństwem. Gdyby jednak mucha była większa, miała „myślące” oczy, gdybyśmy ją traktowali jak fajnego, przytulaśnego zwierzaka, a nie natrętnego owada, to inaczej ocenialibyśmy jej zachowanie. Czy nie opisywalibyśmy go jako odważne, brawurowe? A może lepiej nierozsądne, głupie? Tak często mylimy odwagę ze zwykłą głupotą i brakiem wyobraźni.

I to przeraźliwe bzyczenie. Zaczynam szczerze kibicować Joszkowi. Który zamarł oparty wyprostowanymi łapami o parapet, odchylony i czujnie wpatrzony w miotającego się w oknie owada.

Szybka akcja z kłapaniem i rozpychaniem łapami na parapecie niestety nieudana. Efekt – wyśliniona, upaćkana szyba i poprzestawiane doniczki. Byłem czujny i gotowy je łapać w razie potrzeby, ale kto wie, czy bym zdążył. Siedzę raptem jakiś metr od okna, jednak z portkami na kostkach, więc na dwoje babka wróżyła… Wychylam się i poprawiam tę donicę, która kołysze się na krawędzi. Krzaczek…

Komentarze

W jakiś sposób podobne:

Od d...rugiej strony Ogólne

Skrzynka z trubadurami

W domu jest takie dziwne okno, w którym czasami nie widać nic, a czasami dzieje się wiele. Tak wiele, że zazwyczaj ignoruję to, co tam się odbywa. Mam ucho czujnie nastawione na dźwięki i we właściwych momentach nastawiam też drugie, a nawet zerkam, ale to tylko takie dmuchanie na zimne. Wiem, że Dziwadłom nic nie grozi z tego kierunku. Nigdy nikt nie wyjrzał nawet przez to okno.

30.10.2017

Od d...rugiej strony

Pragmatyzm tornjaka

Słupek alkoholu – czy to na pewno lepiej, że alkoholu, a nie rtęci? – pokazuje zaledwie dwa czy trzy stopnie poniżej zera. Odrobina śniegu przyprószyła ziemię, zbyt mało, aby był sens go zamiatać. W dzień będzie odwilż i załatwi sprawę za mnie.

Stop. Muszę sprawdzić. Stop. 

07.02.2017

Od d...rugiej strony Podróże dalekie i bliskie

Halny na Helu – dzień trzeci – Joszko movie #6

Wietrzę podstęp. Niby to spacer, ale Dziwadła inaczej się poruszają, jakoś wolno idziemy. Zawracamy. Aaa, już widzę… Puszka naszym celem jest. Znowu.

08.04.2017